Os rusos

Volvemos á mesma historia de sempre: non hai que xeneralizar. Pero os prexuízos existen por algo, e continúan a se difundir porque existen.

Deixando claro que sempre, ou mellor dito

hai excepcións, poderíase dicir que os rusos son xente fría, pouco amigable e ata maleducada. Esa é a impresión que dan todo o tempo.

Isto non o estou a inventar eu, nin o fago despois de coñecer a un par deles: non.
O digo logo de ollar a conducta deste pobo no seu medio, na súa vida de cotío.

Despois de ver como se tratan entre eles na rúa, nas tendas, no ascensor, pódese entender un pouco o camiño polo que se move o seu comportamento. Se falando coa nai polo móbil, unha rapaza nin sequera di "ola" ou "que tal?", podedes supoñer como interactúa co resto, verdade que si?
Tenme pasado máis de unha, dúas ou catrocentas veces o de saudar nun bar, nunha tenda, no ascensor e non oír resposta algunha.
A ausencia do "спасибо" (grazas) é forte, se non tanto en situacións de conveniencia, si no que para nós podería ser o "normal". Tan difícil é botar un sorriso? Ou polo menos responder o saúdo.
O altruísmo neste país é polo menos escaso.


Ben, agora cómpre aclarar outro punto, que para min é aínda máis importante. Para iso, gustaríame que esquecesedes o de que son xente desagradable e toda esa leria.
Certo é que o primeiro contacto non é especialmente amigable, mais non hai que quedarse só con iso (aí nacen os prexuízos).

Ben sabido é o da camaradería rusa, cantas veces temos escoitado nas películas o de "camarada!".
Pois precisamente ese simple termo ( en ruso "товарищ") é para min o que mellor define á sociedade rusa.

Fai tres días, á mañán, volvía á casa logo de mercar o pan. Ao chegaren á porta do edificio, que por certo é este (o da esquerda):

coincidín cunha señora que tentaba pasar o carro da compra pola porta. O carriño pesaba o seu, así que nun acto infindo de vontade, axudeille a metelo ata o ascensor.

A señora nin sequera mirou para min, colleu o carro, entrou e ata outra. Eu xa non agardei e subín polas escaleiras.

Ben. Pola tarde, despois do curso de pedagoxía que estou a facer, cheguei ao piso ao redor das oito e media. Cando estaba a abrir a porta do apartamento, sae do piso contiguo a señora coa que topara esa mesma mañán. A señora, cunha face de asombro, fai un aceno coa man dicíndome que me achegue.

A conversación foi algo así (imaxinádea con números polo medio, letras ao revés e acento ruso:

Señora: -Ola (na forma de "vostede")

Eu: -Bo día

S: -Vaia, non sabía que vostede estaba neste piso, comprouno?

Eu (con cara de parvo): -Non, alu...

S: -Ah! Está vostede de aluger, non si?!

Eu: -Si, iso mesmo (un esbozo de sorriso xogueteaba nos meus beizos)

[Silencio]

S: -Seica tes frío, ou?

Eu: -Ben, si, vai moito frío neste país

S: -Non é vostede noso (ruso), ou que?

Eu: -Non, non son ruso

S: -E de o...?

Eu: -Español

S: -Vaites! En serio?, e que fas na fría Rusia?, es estudante, ou traballas? (xa cambiou a "ti")

Eu: -Son... estudante

S: -Entendo... quen o diría! O teu ruso é perfecto, moi ben! Oiches, se precisas dalgo, o que sexa, por favor peta á porta e xa está, se non estou eu podes falar coa miña filla, la non traballa e sempre está na casa cos rapaces. Se queres calqueira cousa pídello a ela. E perdoa que pregunte tanto, é que... gústame saber quen son os meus veciños. Xa sabes, é un país perigoso, non se pode confiar en ninguén.

Eu: -Vale, pois graciñas e que teña unha boa noite.

S: -Vale, mozo, adeus. E non esquezas o que che dixen, avísame se necesitas algunha cousa!

Eu: -Non o esquezo, boa noite.

E a señora, feliz, entrou na casa.

Dende aquel momento, ela, a súa filla, o home e ata o resto dos veciños saúdanme cada día e invítanme a comer con eles, ofrécenme aceite, té, ovos ou arroz a diario.

Hoxe por ti, mañá por min.

En realidade así funcionan os rusos cos seus e coa xente apegada. É así como viven, precupándose polo seu. E por iso a actitude cara o resto é, dende o meu punto de vista, moi desagradable.

Cada día entendo máis a grande hospitalidade que ofrece esta xente á que, por desgracia, non é doado chegar. Mais como xa dixen, unha vez entras nesa carcasa de formigón armado reforzada cunha cuberta de titanio, os seus sentimentos están abertos ao cento por cento, xeralmente para ben.

Cambiando de tema, así é a vista dende a xanela do meu piso:

Estes días, nos que as temperaturas xa chega a baixar dos 0ºC, podo ver a rapazes na rúa de tertulia cunha cervexa na man, coma se estivesen no verán...

Xente estrana.

Vémonos na próxima entrada!